D-Day, de engelen en het Duitse soldatenkerkhof.

Het is bijna D-Day. Al jaren bezoek ik begin juni Normandië en dan speciaal rond 6 juni, D-Day. Het vieren van de bevrijding op D-Day in Normandië is een gebeurtenis die in eerste instantie vooral bij mijn man leefde.

Braaf ging ik in de beginjaren mee en raakte geboeid door alles wat de mensen tijdens de tweede wereldoorlog mee moesten maken. Ik bezocht plekken waar ik zelfs als toerist nooit zomaar zou komen en was onder de indruk van de veteranen die de tijd namen om te vertellen over hun D-Day.

De tijd is rond 6 juni terug gedraaid naar 1944. Mensen, voertuigen, muziek en heel het leven speelt zich dan af alsof het nog steeds 1944 is.
Vele malen bezocht ik het Amerikaanse militaire kerkhof in Colleville–Sur–Mer en het Duitse soldatenkerkhof in La Cambe.

Het is voor mij altijd spannend wanneer ik een kerkhof bezoek.

De engelen trekken dan mijn aandacht en geven me dan telkens een opdracht. De opdrachten variëren en hebben vaak een lerend karakter voor mij. De engelen leren mij graag op welke manieren ik met hen kan communiceren. Of op welke manieren ik met hen mag samen werken.

Een van de manieren van oefenen met samenwerken is via raadseltjes. Zij geven mij een opdracht en ik mag ze dan oplossen. En zo loop ik dan vaak heel het kerkhof door op zoek naar antwoorden. Een militair kerkhof is een prima tool die de engelen en ik gebruiken. Iedere overledene heeft namelijk een nummer dat ik naderhand via internet kan opzoeken om zo te controleren of ik het raadseltje goed heb opgelost.

Vaak gaat de les die ik mag leren over vertrouwen. Vertrouwen in mijzelf en in de engelen.

Soms krijg ik echter ook een hele duidelijke taak.

Enkele jaren geleden voelde ik op een Duits Soldatenkerkhof (dit kerkhof had ik nog niet eerder bezocht) dat er een hele zware sfeer/energie hing. Terwijl ik de trap op liep om er te komen, voelde mijn lichaam weerstand. Mijn voeten werden zwaar, mijn hoofd werd onrustig en mijn maag draaide.
Ik vroeg de engelen wat er gebeurde en vertelde ze dat ik liever terug naar de auto ging.
De engelen spraken mij moed in en verzekerden mij dat het belangrijk was dat ik met hen mee ging. Ze hadden mij nodig.

Toen ik boven aankwam en in het midden van het grasveldje ging staan, keek ik om mij heen en zag ik hoe vreemd dit Soldatenkerkhof er eigenlijk uitzag.Het was rond en hoog. Er waren twee verdiepingen op elkaar, het waren allemaal nissen met overledenen. Wanneer je zo’n nis inliep, liep je de duisternis in.
Het voelde totaal niet prettig aan. Ik vroeg de engelen om mij te beschermen tegen deze energieën en voelde me direct kalm en rustig worden. A.E.

Michaël week niet van mijn zijde en hij was het die me uitlegde wat ik mocht gaan doen.

A.E. Michaël legde me uit dat er op dit kerkhof erg veel zielen waren die de weg kwijt waren. Hij vertelde me dat ze mijn hulp konden gebruiken om naar het licht te gaan.
Ik vroeg A.E. Michaël of er ook kinderen, ouderen en vrouwen op dit kerkhof lagen. Zijn antwoord was duidelijk: Ja, er lagen inderdaad kinderen, ouderen en vrouwen op dit kerkhof.
Ik voelde dat ik samen met de energie van A.E. Michaël in staat was om in ieder geval een gedeelte van de verdwaalde zielen de weg naar het licht te wijzen.
Ik ging iedere nis naar binnen, strekte mijn armen en kon zo de energie van A.E. Michaël via mijn handen de nis in sturen. Ik was aan het bidden, de hele tijd aan een stuk door en voelde de energie uit mijn handen stromen.
Iedere nis en beide etages liep ik na. Hoe lang ik daar mee bezig was weet ik niet, maar toen ik aan de laatste nis bezig was zag ik dat mijn man op de bovenste etage op een open plek op mij wachtte.

De sfeer veranderde die dag op dat Soldatenkerkhof.

A.E. Michaël bedankte me voor mijn uithoudingsvermogen en moed. Hij vroeg of ik me wilde omdraaien, zodat ik vanuit de hoogte nogmaals om me heen kon kijken.
Het was een prachtig gezicht. Uit de vele nissen stegen zielen op. Ik kan ze het beste beschrijven als witte pluimen die de hoogte in gingen. Het zag er prachtig sereen uit. En er viel een last van mijn schouders. Het was me gelukt om samen met A.E. Michaël vele zielen de weg naar het licht te wijzen. Niet allemaal maar wel een heleboel.
Moe maar voldaan dankte ik de engelen voor deze prachtige taak.

Op het moment dat ik deze blog schrijf, is het 5 juni 2018 en morgen is het D-Day.
Natuurlijk ben ik ook nu weer in Normandië. En ook nu weer ben ik heel nieuwsgierig naar wat de engelen morgen voor mij in petto hebben.
De engelen hebben uitstekend voor me gezorgd dit jaar. Ondanks dat het weer nu op 5 juni druilerig is, heb ik het idee dat ik op de mooiste plek op aarde verblijf.
Wil je weten waar, kijk dan maar eens op www.fermehayday.com.

PS
De engelen vragen mij iedere keer opnieuw of ik zoveel mogelijk mensen wil aanmoedigen om met hun samen te werken. Op welke manier werk jij met de engelen samen? Het is niet moeilijk, iedereen kan het. Echt waar jij ook!
Begin met het leggen van engelenkaarten en je zult prachtige boodschappen mogen ontvangen.

Lees ook mijn andere blogs.

Of kom in mijn facebookgroep.

Liefs Daniëlle