Ik ben hier vaker geweest.

Telkens weer, trok de engel van vrede mijn aandacht.
De engel van vrede stuurden me dan van het ene graf naar het andere, zodat de overledene zijn verhaal of dat wat hij dan ook maar kwijt wilde met mij kon delen.

Vandaag is het 5 juni 2018, het is een druilerige dag en samen met mijn man wandel ik over het Amerikaanse kerkhof in Normandië.

De engelen hebben me geleerd dat ik op verschillende levels het kerkhof kan betreden. Het zijn verschillende frequenties. De ene keer neem ik een schrijfblok mee en vertelt een van de overleden soldaten mij, hoe hij overleden is of wat hij heeft meegemaakt.
Ondertussen krabbel en teken ik op mijn schrijfblok een fragment of situatie die deze soldaat heeft meegemaakt.
Meestal wanneer de soldaat me verteld heeft wat hij me vertellen wilde, bedankt hij me voor het luisteren en wijzen de engelen mij de weg naar een volgende soldaat die zijn verhaal kwijt wil.

Schrijfblok vol krabbels en tekeningen.

Zo komt het wel eens voor dat ik met een schrijfblok vol krabbels en tekeningen weer terug bij mijn man kom.
Ik vertel hem dan wat ze me allemaal verteld hebben. Omdat ik heel weinig verstand heb van het leger met haar rangen en verschillende divisies, kan ik dan ook aan mijn man om uitleg vragen.

Welk level?

Vandaag is het druilerige weer,  en ik vroeg me af op welk level ik dit keer het kerkhof op zou mogen gaan.
Eerst voelde ik niks. Mijn hoofd ergerde zich aan de regen en mijn handen waren druk bezig om mijn paraplu in bedwang te houden.
Na een poosje lopen, trokken de engelen mijn aandacht naar de graven. Schijnbaar waren ze mijn interne gemopper op het weer zat en vonden ze dat ik moest opletten.

Ik keek een moment naar een van de hoveniers, die uiterst respectvol de vlaggetjes en de bloemen terug zette bij een graf. De hovenier had daar net het gras gemaaid en zette nu weer alles netjes terug. Hij keek me aan en zag me glimlachen. Hij dacht dat ik het tegen hem had, dus ik knikte maar snel beleefd terug.
In werkelijkheid glimlachte ik omdat ik de soldaat waar het graf van was, achter zijn grafsteen zag staan en ik zag hoe hij een groet bracht naar de hovenier. Hij is dankbaar dat deze hovenier het belangrijk vindt om heel het kerkhof netjes te onderhouden.

Opgewonden en nerveus tegelijk.

De soldaat draait zich naar mij toe en kijkt me aan. Hij is een jonge kerel en ziet er fit uit. Hij is opgewonden en nerveus tegelijk.
Mijn engelen moedigen mij aan om naar hem te luisteren.

Hij begint te vertellen en ik herken direct het gevoel dat het bij me oproept. Toen ik namelijk de eerste passen op het kerkhof zette, voelde ik een enthousiast gevoel in mijn buik.
De soldaat vertelt me dat hij en zijn kameraden opgewonden en nerveus tegelijk zijn. Ze zijn vooral erg enthousiast.

De soldaat vertelt dat het morgen feest is. Morgen is de allerbelangrijkste feestdag.
Ik begreep niet direct wat hij bedoelde en vroeg me af welke feestdag dat het zou kunnen zijn. Een feestdag? De allerbelangrijkste? Zijn verjaardag? Kerst?
De soldaat zag mij nadenken en begon te lachen.
Er is voor mij en al mijn kameraden maar één belangrijke dag:   D-Day!
Dit is de allerbelangrijkste dag geweest. Deze dag blijft van onschatbare waarde voor vele mensen.

Wij deden enkel onze job.

Ik weet, dat de levende mensen,  ons gevallen soldaten willen herdenken omdat ze ons dankbaar zijn.
Maar wij deden enkel onze job. Wij hoeven niet in het zonnetje gezet te worden.
Wij vieren iets anders, wij vieren dat wat we hebben mogen ontvangen en verder hebben mogen geven.

De engel van vrede.

Terwijl hij dat zei, verscheen er een enorme grote engel. Ze was prachtig en groot. En in een mooi glinsterend wit licht stond ze achter de soldaat. De engel van vrede droeg een prachtig wit gewaad. Haar vleugels waren enorm groot en wanneer ze de vleugels open spreidde bedekte ze vele graven.
De engel sprak op een zachte en liefdevolle toon.
Ik ben de engel van vrede, het is mijn taak om over deze speciale dag te waken. Dat doe ik vrede rond te strooien. Ik strooi vrede in de harten van ieder mens.

Ik vroeg, de engel van vrede of er iets was dat ik zou kunnen doen morgen tijdens het echte feest (het vieren van vrede)?
De engel van vrede vroeg me om te bidden, en of haar wilde helpen bij hij strooien van vrede in de harten van de mensen. Ik knikte dat ik haar zeker zou gaan helpen.

Ze knipoogde en samen met de soldaat verdwenen ze weer.

Ik wist dat de frequentie waarop ik morgen het kerkhof op zou gaan lopen, de frequentie van vrede zal hebben.

Volg jij mij en mijn avonturen al?
Heb je mijn andere blogs ook al gelezen?
Mijn gratis cadeau voor jou al ontvangen?
Of ben je al lid van mijn besloten Facebookgroep?

Neem er gerust eens een kijkje.