Ik zag dat de vrouwen en kinderen naar het licht gingen.

Met een gevoel van dankbaarheid zag ik dat de vrouwen en kinderen naar het licht gingen.
Ik dacht altijd dat er alleen maar soldaten op een soldatenkerhof lagen.  Maar dat bleek niet te kloppen.

Rond 6 juni is de tijd terug gedraaid naar 1944.
Mensen, voertuigen, muziek en heel het leven speelt zich dan af alsof het nog steeds 1944 is

Mijn engelen verzinnen iedere keer weer iets nieuws.

Al jaren bezoek ik  begin juni Normandië , speciaal rond 6 juni, D-Day.
Het vieren van de bevrijding op D-Day in Normandië, is een gebeurtenis die in eerste instantie vooral bij mijn man leefde.

Braaf ging ik in de begin jaren mee en raakte geboeid door alles wat de mensen tijdens de tweede wereldoorlog mee moesten maken.
Ik bezocht plekken waar ik zelfs als toerist nooit zomaar zou komen en was onder de indruk van de veteranen die de tijd namen om te vertellen over hun D-Day.  .

Het Amerikaanse militaire kerkhof in Colleville –Sur – Mere en het Duitse soldaten kerkhof in la Cambe bezoek ik ieder jaar.

Voor mij is het altijd spannend wanneer ik een kerkhof bezoek.

De engelen trekken dan mijn aandacht en geven me dan telkens een opdracht.

Deze opdrachten variëren en hebben vaak een lerend karakter voor mij.
Zo leren de engelen mij graag op welke manieren ik met hen kan communiceren. Of op welke manieren ik met hen mag samenwerken.

Een van de manieren van oefenen met samenwerken is via raadseltjes. Zij geven mij een opdracht en ik mag ze dan oplossen. En zo loop ik dan ook vaak heel het kerkhof door opzoek naar antwoorden.

Een militair kerkhof is een prima tool die de engelen en ik gebruiken.

Op ieder witte kruis staat namelijk een nummer dat ik naderhand via internet kan opzoeken om zo te controleren of ik het raadseltje goed heb opgelost.

Vaak gaat de les die ik mag leren over vertrouwen.
Vertrouwen in mijzelf en in de engelen.

Soms krijg ik echter ook een hele duidelijke taak. Zoals jaren geleden, op een Duits soldaten kerkhof in de buurt van Mont-st-Michel.

Enkele jaren geleden voelde ik op een Duits Soldaten Kerkhof ( dit kerkhof had ik nog niet eerder bezocht) dat er een hele zware sfeer / energie hing. De sfeer was echt onprettig.

Terwijl ik de trap opliep, voelde mijn lichaam weerstand.
Mijn voeten werden zwaar, mijn hoofd werd onrustig en mijn maag draaide.

Ik vroeg de engelen wat er gebeurde.

Ik vroeg de engelen wat er gebeurde en vertelde ze, dat ik liever terug naar de auto ging.
De engelen spraken mij moed in en verzekerde mij dat het belangrijk was dat ik met hen mee ging. Ze hadden mij nodig.

Toen ik boven aankwam en in het midden van het grasveldje ging staan, keek ik om mij heen en zag ik hoe vreemd dit Soldatenkerkhof er eigenlijk uitzag.

Het was rond en hoog.

Het was rond en hoog, en er waren twee verdiepingen boven elkaar.
Er waren allemaal nissen waar de urnen van de overledenen stonden. Het waren er echt enorm veel.
Wanneer je zo’n nis in liep, liep je de duisternis in. Het voelde er totaal niet prettig aan.

Ik vroeg de engelen om mij te beschermen tegen deze energieën en voelde me direct kalm en rustig worden.
A.E. Michaël week niet van mijn zijde en hij vertelde me wat ik mocht gaan doen.

A.E. Michaël legde me uit dat er op dit kerkhof erg veel zielen waren die de weg kwijt waren. Hij vertelde me, dat deze zielen mijn hulp konden gebruiken om naar het licht te gaan.

Ik vroeg A.E. Michaël of er ook kinderen, ouderen en vrouwen op dit kerkhof lagen.

Zijn antwoordt was duidelijk, er waren idd kinderen, ouderen en vrouwen op dit kerkhof.
Ik voelde dat ik samen met de energie van A.E. Michaël instaat was om in ieder geval een gedeelte van de verdwaalde zielen de weg naar het licht te wijzen.

Ik ging iedere nis naar binnen en strekte mijn armen.  Zo kon de energie van A.E. Michaël via mijn handen de nis vullen met zijn energie.
Tegelijkertijd begon ik met bidden, de hele tijd, aan een stuk door en voelde de energie vanuit mijn handen stromen.

Ik verspreide het licht en de energie van A.E. Michaël in alle nissen.

Het waren er veel, heel veel en wel twee etages hoog. Hoe lang ik daar mee bezig was weet ik niet maar toen ik aan de laatste nis bezig was zag ik dat mijn man, op de bovenste etage, op een openplek op mij wachtte.

De sfeer veranderde die dag op dat Soldatenkerkhof. Vele zielen vonden de weg naar het licht en konden de aarde los laten.

A.E. Michaël bedankte me voor mijn uithoudingsvermogen en moed.
Hij vroeg of ik me wilde omdraaien, zodat ik vanuit de hoogte nogmaals om me heen kon kijken.

Het was een prachtig gezicht.

Uit de vele nissen stegen zielen op. Ik kan ze het beste beschrijven als witte pluimen die de hoogte in gingen. Het zag er prachtig en sereen uit.

Er viel een last van mijn schouders. Het was me gelukt om samen met A.E. Michaël vele zielen de weg naar het licht te wijzen. Niet allemaal maar wel een hele hoop.

Moe maar gevuld met een gevoel van dankbaarheid dankte ik de engelen voor deze prachtige taak.