Mijn gloeiende hand op het koude marmerenkruis.

De engelen vroegen mij of ik mijn hand op het witte marmerenkruis wilde leggen.
Na al die jaren had hij de weg naar huis nog niet gevonden, hij “woonde” bij zijn marmerenkruis.
De soldaat die er begraven lag was plotsklaps overleden. Hij wist inmiddels dat hij niet meer op aarde was. De overleden soldaat had al vele kameraden langs hem door zien gaan.

Het lukte hem nog niet om de aarde los te laten.

De engelen, die iedere keer wanneer ik het kerkhof oploop weer iets nieuws voor me in petto hebben, vroegen ook deze keer weer mijn hulp.
Door de jaren heen heb ik geleerd om me over te geven aan de engelen. Wanneer ze mijn hulp vragen geef ik ze die ook altijd.
Zo vroegen ze nu of ik mijn hand op het witte marmerenkruis wilde leggen.
Zodra ik dit deed voelde ik de warme engelenenergie door mij heen stromen.

De soldaat die er begraven lag begon tegen mij te praten.

Hij vertelde me over zijn hond, hoe zeer hij hem miste. Hij liet me zijn huis zien. Het huis was van hout en er stond een schommelstoel op de veranda.
Maar hij vertelde me ook over de spanning en angst die hij door zijn hele lijf voelde. Dit waren de spanning en angst die hij gevoeld had op de dag dat hij plotseling overleed.

Hij liet me zien hoe hij op zee vanuit een grote boot langs de zijkant naar beneden klauterde.

Het ging moeizaam en zijn spieren deden pijn. Hij had het al een paar keer geoefend, alleen toen voelde hij zich niet gespannen of angstig.
De soldaat liet zich in een kleinere boot zakken en stond wankel, opgepropt tussen zijn kameraden. Ze gingen met z’n alle op weg.
Op weg naar het onbekende en strevend naar vrede.

Terwijl mijn hand gloeide…………..

Terwijl mijn hand gloeide door de hoeveelheid engelenenergie, vertelde de soldaat dat hij voelde dat hij er klaar voor was.
Klaar om de aarde los te laten.
Lange tijd had hij niet goed beseft dat hij niet meer op aarde leefde. Hij stierf namelijk plotsklaps.
De soldaat had tijd nodig gehad om te beseffen dat hij overleden was. Vele kameraden zag hij langs zich door gaan, maar besefte toen niet dat zij naar huis gingen.
Hij vertelde me, dat er nog veel meer soldaten waren die de weg naar huis nog niet gevonden hadden. En dat ook zij,  zich eigenlijk wel prettig voelde op dit kerkhof. Hier voelde ze zich vertrouwd.

De engelenenergie die door mijn hand stroomde gaf hem een gevoel van verlossing.

Op het moment dat hij voldoende engelenenergie had “getankt” gleed hij langs mij door. Hij was er klaar voor en ging nu definitief naar huis.

Ik wist dat hij veilig de aarde had weten los te laten, het gloeien in mijn handwas minder heftig geworden.
De engelen wezen mij nu opnieuw naar een wit marmerenkruis het stond een eindje verder op. Ook nu weer vroegen de engelen mij of ik er mijn hand op wilde leggen. Zodra mijn hand erop lag begon ze weer te gloeien.
Ik volgde de engelen kriskras over het kerkhof en legde telkens mijn hand opnieuw op een wit marmerenkruis. Ik nam de tijd om te luisteren naar de verhalen van de overleden soldaten en glimlachte wanneer ik hun ziel langs mij door voelde gaan.

De andere bezoekers van het kerkhof keken mij soms wat vreemd aan, wanneer ik mijn hand op het marmerenkruis legde.

Ik trok mij daar niets van aan en liet mij er niet van weerhouden om door te gaan met wat de engelen van mij vroegen.

Een van de soldaten liet me zien hoe hij op het ene moment zijn kameraad onder zijn arm mee sleurde, omdat deze gewond was geraakt. Hij had hem beloofd om hem niet alleen achter te laten. Het andere moment kon hij zich niets meer herinneren en was het in een klap voorbij.
Hij raakte zijn oriëntatie kwijt en had naar mate de tijd verstreek vrede gevonden in de gedachte dat hij hier bij zijn kameraden op aarde zou blijven.

Zijn engelen hadden hem al vaker het licht laten zien.

Maar hij vond dat hij de aarde nog niet los kon laten.
Vandaag op het moment dat ik mijn hand op “zijn” witte marmerenkruis neer legde veranderde er iets voor hem.
Zijn verlangen om naar huis te gaan werd sterker en sterker. Hij voelde dat hij lang genoeg over zijn kameraden op aarde had gewaakt. Het voelde voor deze soldaat nu veilig genoeg om naar huis terug te keren.  Op het moment dat mijn hand niet meer gloeide voelde ik zijn ziel langs mij door glijden. Hij ging naar huis.

Ik maak er  wel eens een grapje over, dat wanneer ik op vakantie ben, ik eigenlijk altijd door de engelen wordt gevraagd om hun te helpen. Ik noem dat dan wel eens een “werkvakantie” .
Maar in werkelijkheid voel ik me altijd weer opnieuw vereerd dat ik de engelen mag helpen.

Liefs Daniëlle

Wil jij weten hoe jij eenvoudig met engelen kunt communiceren?? Klik dan HIER.

Wil je als eerste mijn filmpjes zien?? Abonneer je dan HIER op mijn YouTube kanaal.

Mocht jij mijn GRATIS CADEAU nog niet ontvangen hebben?? Klik dan HIER.

Zit je nog niet in mijn besloten FB groep?? Klik dan HIER.